ITALIAANSE WEETJES: OP DE FLES

ALBENGA, 30 km zuidelijker van het mondaine San Remo is mijn ontdekking van de maand mei. Het is een prachtig stadje, vroeger een actieve Romeinse haven een interessant museum waarin een prachtige romaanse glascollectie. Het autovrije oude stadsdeel is een verrassing. Wat me opvalt is dat er overal plastic flessen staan bij de mooie dubbele houten toegangsdeuren van de huizen en de dieprood of frisgeel gesausde gevels. In eerste instantie denk ik met een oude traditie te maken te hebben die de stoffige wandelaar een fris welkom heet. Toch vertrouw ik het niet helemaal dus stap ik af op een oude man. Hij kan het weten! Ja, vertelt de man in een sleetse pullover waar al wat motten geruime tijd hun honger stillen: de flessen zijn om het plassen van honden te frustreren tegen de uit zandsteen gehakte portalen, de eerder genoemde deuren en de terracotta potten. En het werkt! Mijn Bruno, mannetje dus een spetteraar eerste klas loopt iedere plastic fles droog voorbij.

Dat Italianen, vormgevers van huis uit, het niet kunnen laten om met gekleurde flessen leuke composities op te stellen, is natuurlijk geen verassing.

‘Wat doet u nu, badmeester,’ ik vraag het in mijn beste Italiaans. De gespierde jongeman. Gebruind, een rood T-shirt, dat zijn bruine lichaam nog beter doet uitkomen kijkt me lachend aan. Ik heb wel zin in een grapje. ‘Je maait het strand, zie ik?

De jongen lacht zijn tanden bloot. Hij duwt een soort grasmaaier met motoraandrijving door het strandzand en achter hem verschijnt een gladde baan zand. In de korf van de maaier liggen steentjes, plastic dopjes en ook schelpjes. Hij stopt de maaier om mij uit te leggen dat het zand nu inderdaad “gemaaid” wordt, voordat het seizoen begint. Dit stukje strand is zijn eer en geweten. Het seizoen begint net, vertelt hij me. In de zomer zijn al zijn stoelen met parasol verhuurd. Hij moet verder. De parasols moeten nog in het zand worden gestoken. Hij heeft een meetlat van precies 2 meter. Dat is de afstand van parasol tot parasol. Dat lijdt weer tot het precieze aantal te plaatsen stoelen, namelijk twee per parasol en dus weet de uitbater precies war zijn maximale omzet kan zijn. Daar komt de baas net aan. Hij vindt dat de jongen de parasol paal er niet snel genoeg inwerkt. Deze moet namelijk krachtig rondgedraaid worden als of je een sluisdeur opendraait. De baas zal het wel even doen! Na drie omwentelingen baadt de man in het zweet en trekt hij heel kinderachtig, de paal er weer uit. Ik slaak een ontstelde kreet. De man kijkt me betrapt aan en de jongeman lacht zijn tanden nog eens grijnzend bloot.

Bruno penseelt speels zijn voetafdrukken op het net gemaaide zand.