NACHTRUST

NACHTRUST

Ik moet het zien, la Spezia. Niet la Spezia zelf, dat is een marinebasis, dat weet ik nog wel. Maar vanuit het vliegtuig zie ik altijd een groene oase. 5 Terre, zul je zeggen, ja dat klopt maar er is meer. Dus met die geweldige park4night app klim ik met ‘Lies’, de camper omhoog. De weg wordt een pad en het is maar goed dat ik inmiddels heb ondervonden dat ik overal kan keren met ‘Lies’, anders had ik het niet aangedurfd. Na 15 minuten sta ik in mijn eentje, nou ja met Lies en hond Bruno op de “cima”, de top. Op 211 meter hoogte, om precies te zijn. Prachtig. Ik voel me een veldheer in aanloop naar marineofficier. Om mij heen dwarrelen de geuren van brem, weer die heerlijke jasmijn en een kruidige lucht die ik herken maar niet kan benoemen.

Er komt wat kwekkelend rumoer uit het struweel. Ik blijk gestopt te zijn op een vitaal punt van kruisende wandelroutes. Bezweet beklimmen ze de laatste treden en storten zich rood en glimmend op de picknick bank. Ze zijn met zijn vieren: Gabriëlla, Mona en Leatitia die met Danilo getrouwd blijkt te zijn. Danilo knoopt een gesprek met mij aan. Er is namelijk een Italiaans gezegde: “een dag niet gesproken, een dag niet geleefd”. Het gesprek verloopt informatief over de plek waar we nu zijn ( ooit een geheime NAVO basis), vervolgens maken we een politiek engagement waarop we naadloos overspringen naar de waarden in het leven. Dat laatste interesseert ook de dames.

Bruno laat zich heerlijk aaien en knuffelen door alle dameshanden terwijl ze ontsteld tot zich door laten dringen dat deze dame in haar eentje met hond door Italië reist. Het moment van afscheid nemen komt naderbij, het eetmoment kondigt zich namelijk aan. Ze aarzelen. Leatitia vat het kort samen: ‘hier alleen overnachten, dat is toch geen optie!’ Danilo voegt kortaf toe alsof ik zijn dochter ben: ‘je moet naar beneden, het dorp!’ Gabriela loopt rood aan, het angstzweet breekt haar uit wanneer ik monter vol houd dat ik hier ga overnachten. De situatie wordt prangend. De groep wil niet, kan niet huiswaarts keren in de wetenschap dat er boven op die heuvel een vrouw in haar eentje de nacht door brengt. Ze zullen er niet van kunnen slapen geven ze schoorvoetend toe.

Wanneer er een ander camperbusje aan komt rijden schiet ik onverwijld op de bestuurder af. Of zij hier vannacht zullen blijven slapen. Hij kijkt wat verbaast, een Australiër, naar zijn hoogzwangere vrouw en knikt “ja”.

Er gaat een hoorbare zucht van opluchting door de Italiaanse groep. Nu ben ìk vannacht misschien wel met een probleem opgezadeld: een bevalling op 211m hoogte!