DE LANGE WEG NAAR (HET) HUIS

Inmiddels hebben André en ik de (huwelijks) vuurproef doorstaan, weliswaar met hulp van een paar overnachtingen in een hotel.  De schat heeft zijn plaatsje gevonden in de 12 vierkante meter camper: stevig ingeklemd tussen bestuurdersstoel en het wandje van de was cabine neemt hij niet meer dan een kwart vierkante meter in beslag.

We zijn vrij doortastend door een zonovergoten Calabria naar Salerno gereden. In Salerno was het weer voor deze ene keer zwaarbewolkt dus heb ik de Amalfi-en Sorrento kust laten varen. Niet zonder reden overigens.

Er danste namelijk zwierig en verleidelijk een optrekje in de Marche op mijn netvlies en op het computerscherm. Het lokte, afgelopen zomer al. Helaas was het toen ik het wilde bezoeken verkocht. De koop blijkt niet doorgegaan en dus kwam het huis weer in beeld. Zo gaat dat tegenwoordig met internet.

En nu is het zover. Het weer is veelbelovend om een huis te bezoeken: de zon schijnt, er dampen wat wolken om te zien hoe de sfeer overeind blijft wanneer het eens een dagje tegenzit en het heeft net flink geregend. Dat laatste zet een huis lekker in zijn natte onderbroek, lees verborgen gebreken. Het huis ligt op een heuvel, 6000m² tuinbos, 200m² direct bewoonbaar woongenot en een apart gastenverblijf (lekker klusje) in de tuin. Dit alles een kwartiertje rijden van zee. In het geval ik me echt zou gaan vervelen: een kasteelruïne op de top. De makelaar is eerlijk over de bereikbaarheid: 500 meter pad dat alleen met 4x4 aandrijving begaanbaar is. Wanneer we aankomen zet Giovanni de auto aan de voet van de heuvel neer. We gaan lopen! Eén kilometer! André heeft “ineens” een zakelijk telefoontje te doen. De klim sluit de sportschool in ieder geval uit. Onderweg blijkt dat vier andere boeren de weg gebruiken maar niet mee zullen betalen aan de reparatie. In gedachten zie ik ze al iedere morgen dankbaar met vlaggen wimpelend over mijn keurige straatje rijden. Ik hoef je nauwelijks te vertellen dat de eerste foto (zie foto’s) de beste is die er ooit van het huis gemaakt is. Wolken spannen samen boven het huis om scheuren, enkel glas ramen, en het piepkleine stukje bruikbare tuin realistisch te tonen. Een ervaring rijker; een illusie armer.

Het bezoek aan de Marche leverde ook een gezellig moment in ristorante Roma in Valmir waar een treffen was met de vruchten van André: dochter C, ex M. en dochter Dieuwer die gedreven een biologische boerderij (met restaurant en cursussen) runt met haar partner, veel workawayers en haar twee kleine meisjes. Het was helemaal op zijn Italiaans, ronde tafel, veel lawaai en obers die de kleintjes kwamen aaien.

Liesje heeft haar dagje niet. Ik zie na het wandelen een enorme plas water onder liesje. Een waterleiding is losgeschoten. Mijn reparatiekistje komt van pas en ik kan het repareren. Bij controle blijkt mijn olie op minimaal te staan en er moet nog wat koelwater bij. Onderweg blijkt het gaspedaal niet terug te vallen en scheur ik teruggeschakeld maar nog steeds zwaar ronkend door de bochten. Er blijkt een kabeltje van de choke losgeschoten. Volgens mijn meereizende encyclopedie kan dat niet de oorzaak zijn. Toch plak ik het kabeltje met wat tape op zijn plaats en of het waar is of niet, het gaspedaal doet weer wat ik wil.

Onderweg naar Rome overnachten Pipo en Mamalou in het bergdorpje Posta, vlakbij Rieti. Italië op zijn best: twee kerken die de zondag klingelend inluiden, een paar restaurantjes, luiken die ’s ochtends opengeklapt worden door moeders in roze pluchen ochtendjassen, de pastoor die in monnikspij over straat snelt, de kerk in waar de vrijwilligster de gas-terrasheater heeft aangestoken om de mis voor te bereiden.

Op naar Rome, Ostia, Fiumicino. Helaas een afscheid van André, maar met een mooie herinnering.