SICILIE OP DE ARMOEDEGRENS

Sicilië maakt zich op voor de winter. Winter, wordt het nauwelijks, word me aan alle kanten verteld. Gelukkig maar! Wanneer ik op het terrein bij Argusa, tussen Palermo en Mondello, sta om een paar uurtjes stuk te slaan in afwachting van André komt er een jongeman in T-shirt op me aflopen. Oh gut, denk ik. Misschien is de witte hond waar Bruno al twee uur mee aan het rennen, dansen en stoeien is (de beste seksuele voorlichting die je aan je kinderen zou kunnen geven), van hem en komt hij nu verhaal halen.

‘Scusa signora, wij wonen daar en wij zouden u zo graag willen uitnodigen om bij ons de maaltijd te nuttigen.’ Hij wijst met zijn jonge sterke arm richting zee. Ik begrijp er niets van en het is ook nog eens drie uur. Hij wijst nog eens, nu naar een scharrig hek dat is blijven staan na de opruiming van het seizoen. Erachter wapperen wat witte zeilen. Nu begrijp ik het. Ik had al stemmen gehoord en een vrouw die langdurig en hartstochtelijk lachte. Ik kijk hem aan, de jongen heeft eerlijke ogen en ik besluit op de uitnodiging in te gaan. Ik stel me voor en we schudden elkaar de hand waarop hij zegt ‘RRRRRRR…RRRR’, hij slaat zijn linkerhand hard op zijn borst om zijn naam eruit te slaan. Ik blijf rustig en zeg hem dat mijn man ook een stotteraar is. Een ferme klap nog eens op zijn borst en het is eruit: “Robertino”. Ik loop het "strandhuis" in. De woonkamer met keuken bevindt zich onder de klapperende zeilen, de slaapkamer is een aparte ruimte met een in elkaar geflanste deur met hangslot. Op tafel staan twee borden met dampende penne (pasta) met tonijn- tomatensaus die verrukkelijk zal smaken. Spontaan sla ik een kruis en vraag of ervanboven wat hulp gegeven kan worden. Roberto en Gusy zijn al 16 jaar samen en worden voortdurend bijgestaan, godzijdank, door de parochie. Ze zijn dakloos, nou ja, bijna dakloos. Er is geen werk, want zelfs eenvoudige arbeid is een kwestie van kruiwagens, vertelt R me. Zijn ouders willen hem niet meer zien. Gusy is zwanger. In augustus komt de baby. Ik kijk bedenkelijk. Het is november! Ze is al 6 weken zwanger, zegt ze overtuigd. Er rest me niets anders rest dan blij te zijn met de hoop op de toekomst die ze nu wel of niet in zich draagt. De volgende dag rijd ik er met André langs. Gelukkig zijn ze er niet en kan ik mijn kerstpanetone met verrassing

ongezien achter het klapperende zeil de keukenhoek inschuiven.

Voor André en mij is het even wennen, twee vrij-en ruimdenkende mensen op 12 rijdende vierkante meters. Om de schok te dempen nemen we in Cefalu, ook in deze tijd nog springlevend, een B&B. Vervolgens rijden we Sicilie, zonovergoten en nog zo groen, uit en het eveneens prachtige groene Calabria in. We doen boodschappen in een grote supermercato ( blijer kan ik de man niet maken) en zien WWF jongelui leden werven door aanwandelende, nietsvermoedende mensen vriendelijk eerst de hand te schudden en daarmee  contact te maken. Wat een slimme en succesvolle actie!

In het kleine plaatsje Palmi, dat in de zomer prachtig moet zijn (boulevard, palmen) overnachten we in Liesje. Er is net grootscheeps schoongemaakt en de honderden zwarte vuilniszakken liggen te wachten op de vuilniswagens die al een week verstek laten gaan. De plaatselijke bewoners, vissers jong en oud, hebben de handen schoonmakend ineen geslagen en nu laat de overheid verstek gaan. Het regent ‘s nachts overweldigend en ik droom dat we met de camper in een meer dobberen; niet onrealistisch nu het Italiaanse nieuws bij voortduring overstromingen en ingestorte bruggen toont. De volgende morgen schijnt de zon warm en uitnodigend naar binnen en zijn de vissers hun netten aan het boeten. Er zit een visser die zijn kleine nichtje Sophia van twee jaar oud, in de gaten houdt. Overige vissers kletsen op het strand en de bar, annex winkeltje is gewoon open.

Sorry voor Marijke, had graag je Tropea willen bezoeken maar het is slechts met een flinke omweg te bereiken. Niettemin de natuur is er prachtig, er is veel gedaan aan het aanwijzen van toeristische plekken (strada dei castelli, archeologico, vino), ik denk een opkomende regio! Een stop in het parco dello Pollino, Laura, waar het op 800 meter al heel wat koeler is. Er is een goede parkeerplaats met elektra en nog stromend water aan een heerlijk meertje waar Bruno zijn zonden in weg kan spoelen.