DE MEISJES VAN JEAN FRANCOIS

‘Kijk, Elf, uit dat kalfje komt nog een mooie drol’, zeg ik tegen mijn vriendin.

We hebben ons ingeschreven voor een rondleiding bij Jean Francois, bio-kalver-boer.

Elf heeft voor deze gelegenheid haar oranje stadsversie van een country jas aangetrokken en ik voel me ongemakkelijk met de briljanten ringen aan mijn pink.

‘Henriette, Gabrielle, Severine!’ Jean Francois roept de namen naar een groep koeien die zich in de wei achter een rij bomen verlustigen aan onbespoten gras; hij klapt een gesoigneerd sigarettendoosje open en steekt een filtersigaret op. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Daar komen zijn meisjes, stuk voor stuk, gechaperonneerd door een wild uitziende witte stier, Cloche.

De stier is voortdurend dicht bij Nogatine.

‘Ze is “en chaleur”’, legt JF ons uit. Ik kijk vragend naar Elf, die als Nederlandse de Franse taal beheerst als was het haar moedertaal.

‘Eh, vruchtbaar’, legt Elf me uit.

‘ Ah, “tochtig’”, zeg ik snaaks.

De zeventien meisjes lopen met lekkende uiers en spetterende koeienvlaaien door het kleine gehucht rakelings langs tuinhekjes en geparkeerde auto’s. Nogatine heeft even geen zin in Cloche, ook al probeert hij haar regelmatig te nemen. Bij de fontein lessen de “filles” hun dorst en stappen lustig voort naar de stal waar een twintigtal opeengepakte kalfjes halsreikend uitkijken naar de zoogsters. Er volgt een ritueel in alle rust. Cloche begeleidt de dames tot in de stal. Vervolgens trekt Cloche zich discreet terug in de wei en de meisjes krijgen hun tot poeder vermaalde graan dat JF zelf zaait, oogst en maalt. De kalfjes worden toegelaten en zuigen en slurpen dat het een lieve lust is.

JF heeft voor de vierde keer een sigaret uit zijn doosje gehaald en beantwoordt de vragen van Elf en mij, de stadmeisjes. Of zijn bedrijf goed loopt, of ze in de winter naar binnen gaan, waarom er maar zeventien koeien zijn, of hij er van kan leven en waarom de kalfjes in een kleine ruimte verblijven. Dat laatste vinden we vooral heel zielig en beneemt ons een beetje de lust tot het eten van dit botermalse vlees.

‘Ze drinken vijf maanden alleen bij de moeder, geen gras geen voer. Dat geeft dat mooie zachte vlees. Jullie zien het, er is geen stress, ik hoef niets te doen, alleen maar met ze meelopen.’ Hij grijnst. ‘Het is een business, he! De slagers mijn vlees te rood, ik boer voor de liefhebber, de gourmand!’

Terwijl JF op dreef begint te raken over de wending die zijn leven nam, nadat hij als patissier in Grasse zijn metier verruilde tot schapenboer en vervolgens tot hoeder van deze meisjes bespringt Cloche met een lompe elegantie zijn chaleureuse Nogatine.

‘Il a vraiment piloté Nogatine,’ roept Elf enthousiast uit.

Ook ik zie de roze spies haar doel bereiken, het acrobatenstandje houdt Cloche maar 3 seconden vol en voldaan stort hij ter aarde. Nogatine drupt nog een weinig na.

‘Dat is een heel goed teken,’ beaamt JF. ‘We moeten zo even letten op de stand van de staart!’

Wanneer we terug lopen naar het huisje waar JF woont, werpen we nog eenmaal een blik op de kudde. Eén koe heeft haar staartinplant een weinig geheven. Een raak schot voor de slechts twee dagen dat ze iedere maand tochtig is.

We krijgen als voorproefje op onze bestelling van vijf kilo bio-melk-kalfsvlees (€65) een vacuüm getrokken biefstukje mee.