DE NATUUR REGEERT

De maand juni is mijn lievelingsmaand. Het weer is doorgaans stabiel, de avonden lang en mild, de natuur is fris en groen en om je heen buitelen de geurorgels over elkaar heen.

Daardoor had de verdrietige crematie van onze achtenzestigjarige huisoudste, uit het  zeven meiden tellende studentenhuis aan de Keizerstraat 35 te Utrecht, toch nog een mild kantje. Ook had deze traan nog een lach: de bloemen die we bestelden en het kaartje waarop we lieten schrijven ‘Te vroeg, lieve huisoudste!’ wisten we nog net op tijd te onderscheppen en ‘huishoudster’ te corrigeren.

In diezelfde week blies oom Rien              ‘s nachts zijn laatste adem uit. Oom Rien, de laatst overgebleven van het groepje jonge mannen dat zich in 1960 met vrouw en gezin installeerde in het net gebouwde forensen-wijkje in Huizen, in het componistenbuurtje. De mannen, ook mijn vader, reden iedere morgen naar Amsterdam, naar hun werk en dan werd de wijk eigendom van de moeders en vooral van ons, spelende kinderen die op straat heer en meester waren;af en toe gehinderd door een bak(kers)fiets of Kees de Melkboer. Oom Rien, ingenieur werkte voor een Amerikaans bedrijf en op zijn 40e kreeg hij al zijn ‘gouden handdruk’. Er werd gefluisterd en geroddeld; dit was toch gewoon ontslag? Rien nam met een grote glimlach afscheid van zijn laatste bewoning: een immense villa met oprijlaan en eigen tennisbaan, investeerde in tennishallen, richtte een eigen tennisclub en sportwinkel op. Dit alles met nog altijd een glimlach. De vriendenkring waar mijn ouders deel van uitmaakten is elkaar hun hele leven trouw gebleven. Hij is altijd getrouwd gebleven met zijn vrouw, die eerder stierf. Dat was het moment om van zijn penthouse naar een aanleunappartement te verhuizen, waar hij, sociaal dier als hij was, al snel een relatie kreeg. Ook zij stierf eerder. Oom Rien, inmiddels 92 jaar oud, verzot op zijn scootmobiel, maakte de fietspaden in de Bijvanck in Huizen onveilig door zich aan geen enkele limiet te houden. Hij ontmoette een scooterpartner en samen trokken ze er dagelijks de afgelopen 3 jaren er ronkend op uit. De glimlach bleef maar het hart gaf het op.

Drie dagen voor zijn overlijden had ik het geluk hem nog te spreken. Zijn kamer leek een fietsenstalling maar dan voor allerlei loopwagens. De elektrische rolstoel had zijn dochter nog weten te repareren (ik wist niet dat ze technisch was) en stond op te laden. Tijdens ons gesprek moest ik regelmatig kijken of het lampje al ‘groen’ was. Want dan kon hij met de rolstoel naar de garage, naar zijn scootmobiel, en hup weer de lanen op, de paden in. Hij vertelde me dat hij hoopte dat zijn leven snel over zou zijn. Maar hij was ook bang. Ik vroeg hem waarvoor hij dan bang was. ‘Ik ben bang voor hetgeen ik niet weet. Nu begrijp ik,’ vervolgde hij, ‘dat mensen die geloven het makkelijker hebben.’

Ik wist niet beter dan hem gerust te stellen met de woorden dat die God ook maar een naam is voor een natuur die haar eigen wetten en regels heeft.

De ingenieur, basketbalspeler, big- band lid, ondernemer en ras optimist is naar de eeuwige jachtvelden. Rare uitdrukking eigenlijk.

Diezelfde natuur leverde afgelopen week mijn eerste kleinkind af op Nieuw Zeelandse bodem. Een prachtig jongetje dat na 44 uur bevallen, net zoals zijn ouders overigens, even een paar dagen nodig had om bij te komen. Mijn zoon en zijn partner maken het goed, de baby is gezond, drinkt inmiddels bij mama. Nu zullen ze zich wel gaan richten op een naamgeving. Die is er een beetje bij ingeschoten. Ik ben een oma op afstand. Bordurend en breiend, probeer ik er een beetje in te geraken. Geen idee wat voor een oma ik ben. Gelukkig weten we niet alles.