ROUTE 66 AANGEKOMEN

Naast mij in het restaurant in Avenhorn zit een groep echte Noord- Hollanders: grote koppen met kort geschoren haar, een “niet lullen maar vullen” uitdrukking op hun schijnbaar uitdrukkingsloze gezicht. Aan mijn tafeltje wordt een lekkere kippendij-saté geserveerd en een, weer zo een leuke Hollandse uitvinding, een emmertje frieten. Laat ik eerlijk zijn, de saté is bijzaak. Het gaat mij gewoon om de frieten met mayonaise. En lekker dat ze zijn!

Gisteren hebben de oudste zoon van André, zijn vrouw en twee kleinkinderen zich geworpen op het mooi maken van zijn graf in het hoge Noorden. Ja letterlijk geworpen! Mijn auto lag vol met ongeveer 300 kilo Bourgondische bouwstenen, die we als rand om het graf legden. Daartoe diende onkruid en zand verwijderd te worden. De kinderen, in een leeftijd “moet ik mee, wat moet ik daar doen”, gingen vol in actie en overleg over de plaatsing van iedere steen. Ze hadden in geen maanden zo een leuke dag gehad. En dat rondom de verdrietige constatering dat André op 31 mei een jaar geleden overleed.

Wat is het jaar, gelukkig maar, snel voorbij gegaan. Ondanks het vreselijk grote gemis van die grote, soms onuitstaanbaar, aanwezige man, kijk ik terug op een mooi jaar vol met zonnige warme en liefdevolle gebeurtenissen. Veel vrienden namen de moeite bij mij langs te komen en ik hoop dat deze gezelligheid en mooie gesprekken zich voort zetten. Mijn kinderen en de kinderen van André zijn er voor zichzelf en voor mij. De hond Bruno, die mij dagelijks vergezeld en de aller aller gemakkelijkste hond is die je ooit gekend hebt. Ik ben niet in een gat gevallen, voel me niet eenzaam.

André loopt de hele dag met mij mee, is er vaak in mijn dromen en dan is hij slank en worden we in niets gehinderd door zijn omvang. André heeft de sleutel gevonden mij tot een voller mens te maken, geëmotioneerd te (durven) zijn, echt verdriet of gemis te voelen. Emoties die ik blijkbaar al in mijn jeugd had weten te onderdrukken; hij ook overigens.

Nu is hij er alleen nog in gedachten, gevoelens. En dat vind ik een enorme troostrijke ontdekking: hij lijkt nog meer aanwezig te zijn in charisma als dat hij was in levende lijve. En dan word ik nog filosofischer: misschien dient het aardse materiële geworstel er wel toe om bij pure inzichten gevoelens te geraken. Ik begin dat steeds meer en meer te denken. En een bevrijding dat dat is!

De Route 66! Ik ben aangekomen in het Oosten, de zon komt op, meer wijsheid in het vooruitzicht, nog een leven te gaan (denk ik). Bang voor de dood ben ik niet: als de hele natuur zo prachtig gecomponeerd is, waar alles elkaar tot nut is, dan is de de dood daar ook vast een heel nuttige schakel in. Je hebt geen regie over je geboorte; ook niet over je overlijden. Dat zijn misschien wel de enige twee momenten in je leven dat je ècht loslaat.

Vanavond herdenken we met 18 familieleden André in en restaurant (natuurlijk). Ik denk dat het een mooi bijeen zijn wordt.

Ik dank jullie, lezers, voor het meelopen/ lezen van de Route 66. Inmiddels ben ik 67 geworden en breekt er weer een nieuw periode aan. Ik kijk er naar uit.

Dank!