PENNESTREKEN UIT PUGLIA

Het laatste beetje mooi natuurlandschap vind ik in het Gagnano National park. Vaak wordt een natuurgebied tot Nationaal park bestempeld nadat er al bewoners zijn neergestreken. In dit geval is het park praktisch onbewoond en weet zelfs Google de weg er niet meer. Dat neemt niet weg dat ik op een kudde schapen stuit en goed oplet of Bruno niet uit het raam springt om de herders een handje te helpen. Hij doet het niet, wel zie ik zijn neus vervaarlijk snuiven.

Na het prachtige park de grote desillusie, geen heuvel te bekennen, het landschap zo plat als een dubbeltje en lelijk als lange Hans. Het doet me intens verlangen naar Nederland waar de polders nog omzoomd worden door ritselende knotwilgen en ruisende populieren.

Ik kan weer ademhalen in Polignano al Mare. Menigeen heeft me bezworen er halt te maken. En niet voor niets! Er is een prachtige camperplek op de limestone rotsen, waar vele jeugdigen, voor mijn neus van grote hoogte springen. Menige camper met jonge gezinnen maken rechtsomkeert vooral omdat de moeders bang zijn in hun slaap naar beneden te storten. Ik zie de teleurgestelde gezichten van de papa’s: dit was nu juist voor hen het ultieme avontuur! De camperplek blijkt ook nog eens op loopafstand van het alleroudste stadsgedeelte: kleine, wel erg toeristische maar wat maakt het uit voor een keertje, straatjes. Natuurlijk ontkom ik er ook niet aan me te laten fotograferen bij het standbeeld van Domenico Domugno die de bekende hit “nel blu dipinto di blu” had in de jaren ’60. Het zegt je even niks? Misschien wel wanneer ik je vertel dat het lied beter bekend staat als “volare, oh oh oh oh”. En ja, ik heb het ook uit volle borst gezongen totdat een Italiaan, ze zijn soms brutaal hoor, mijn camera uit de hand griste en van mij een paar foto’s maakte.

Op naar de Masseria Impisi. Een naam voor een landhuis. Via een Australische, ontmoet in Perugia, moest ik hier absoluut langs gaan. David, Engelsman en kunstenaar, over de zeventig schat ik, een zweem van David Niven, begroet me hartelijk. Hij heeft me een heerlijk Italiaans maal bereid. Altijd spannend of een man in den vreemde het bij stews blijft houden. Ik ben natuurlijk reuze benieuwd wat hem 15 jaar geleden aantrok in Puglia. Het betrof toen niet meer dan een 16e -eeuws gebouw waar een familie rijkelijk in leefde van de olijfoogst, vertelt hij me op enigszins droge wijze. Hij liet me al de cava zien waar vier grote paarden destijds de molensteen draaiden om het gouden sap te bemachtigen en te verhandelen via de oude havensteden Bari of Brindisi. Dit heeft eeuwenlang de streek zeer welvarend gehouden. Overigens hield dit paradijs op met de opkomst van de petrochemische industrie. Toen kochten we ineens “slaolie” en branden de lampen op petroleum. Omdat piraterij aan de orde van de dag was, biedt het landschap niet meer dan: olijfbomen, af een toe een Masseria of een kleiner gebouw voor de landarbeiders en de op hoogte gebouwde steden zoals bijvoorbeeld Ostuni.

David heeft, na een teleurstellende ervaring in Toscane, de afgelopen 15 jaar met lijf en leden en veel creativiteit (hij geeft overigens ook kunstcursussen) de Masseria uitgebouwd tot een verblijf met minstens 5 studio’s uitkijkend op zee. De limestone rotsen, die ook hier in de tuin liggen, heeft hij gebruikt om met wat overgebleven beton een zwembad organisch met de natuur te verweven. Prachtig! Ik help hem met onkruid wieden hetgeen geen straf is omdat ik me af en toe in het zwembad kan laten glijden. Hij verzorgt me als een landheer, ik krijg veel koppijn bezorgende informatie over de maffiapraktijken in het gemeentehuis maar het glaasje wijn bij de lunch doet me een verrukkelijk zwembadslaapje induiken.

Wanneer ik wakker word ben ik al weer op weg in mijn camper, Bruno kijkt me aan met reislustige ogen.