PLOEGEN IN HET LEVENSVELD

Aardige buurman en ik lopen het gerechtsgebouw van Nevers binnen. Vandaag zal de uitspraak zijn in de zaak: " boze buurman moet  haag naar twee meter terug snoeien, omdat de wet dat zegt en omdat ik uitzicht wil èn omdat boze buurman al jaren aan het treiteren is". Op “treiteren” kun je helaas geen rechtszaak aanspannen, maar op een ongeschoren heg wel.

De aardige buurman, een well to do Parijzenaar, bereid ik voor op de plattelands ambiance: het gebouw is oud en statig, het interieur met zijn macramé wandbekleding iets moderner.

Aardige buurman kijkt naar het twintigtal advocaten en fluistert me in het oor dat ze er hier wel heel erg armoedig uitzien met vergeelde flosjes en loszittende naden in hun advocaten-kostuums. Ook is hij verbaasd over het enorme aantal advocaten en de vele zaken die verdaagd worden. “In Parijs”, zo zegt hij “verdwijnt de advocaat na zijn zaak direct weer naar kantoor.”

Ik wordt opgeroepen en lees het verweer, door aardige buurman opgemaakt, voor. De advocaat van de tegenpartij ( de tegenpartij zit waarschijnlijk nu thuis zijn knuisten kaal te bijten) doet zijn verhaal, vol met leugens en onwaarheden. Ik schud verbijsterd en ontluisterd mijn hoofd. De rechter ziet het en vraagt of ik nog iets toe wil voegen. In vrij vlot Frans vertel ik dat ik de heg naar 2 meter wil! Dat de boze buurman daarvoor al een overeenkomst bij een gerechtelijke instantie had getekend, èn voeg ik er fluisterend aan toe “ het pleidooi zit vol leugens die ik kan bewijzen”.

Na onze zaak spreekt aardige buurman de eigenlijk zeer aardige advocaat van de duivel aan. Terwijl hij alvast een sjekkie draait krijgt hij een nogal on-Franse vraag: “wat vind je eigenlijk van je cliënten”? Nog on-Franser is het antwoord dat het hysterische mensen zijn, maar dat hij er wel lekker geld aan verdiend. Ik trek wit weg wanneer ik hoor dat dit soort burengeruzie soms wel 15 jaar kan duren. Op de terugweg vertelt buurman me dat in de Franse rechtspraak liegen heel gewoon, zelfs gebruikelijk, is. Ik schud verbaasd mijn hoofd.

De uitspraak is op 8 juli.

Ondertussen staat er meer op het spel. André, mijn geliefde, is na een aantal kleine herseninfarcten opgenomen in het ziekenhuis in Nederland. Inmiddels heeft een 2e infarct in de slagader zijn linker gezichtsgedeelte verlamd. Bij dat bericht spoedde ik mij vorige week van Frankrijk weer naar Nederland terug, rekening houdend met de ergste afloop. Ik viel als niet-moeder in de rampspoed- organisatie waarmee zijn zes kinderen en aanhang inmiddels mee te maken hadden. Niets dan lof voor de kinderen, en daar waar een tackeltje zich voordeed, deed ik lekker een stap achteruit. Wonderlijk genoeg houdt de rakker zijn levenslijn stevig vast. Het blijft spannend.

Weer terug naar Frankrijk en ik reken uit dat ik de afgelopen drie weken 7000km heb gereden. Mijn volgende auto wordt er een met cruisecontrol! De rust die in Frankrijk doorgaans op me afkomt manifesteert zich nu in een totaal omgeploegde tuin waar een nieuwe septic tank en afwatering in aangelegd wordt. Het is veel, maar mijn gestel wordt hier gek genoeg heel rustig van.De toekomst, die niemand kent, is ongewis.

Een portomonnee vol met dubbeltjes op zijn kant!