REISLUST

" Wat is daar nou eigenlijk leuk aan?” Ik ben aan de telefoon met de doorgewinterde huismus Caroline die, af en toe slurpend aan haar koffie, een poging doet met me mee te reizen.

“Het ‘s ochtends wakker worden en niet weten waar je de nacht zult gaan doorbrengen.”

Ik hoor aan haar afkeurende zucht dat dit geen goed begin is.

“De innerlijke reis die je maakt, dat je eerst nog doelen stelt en teleurgesteld bent wanneer je die niet haalt.”

Omdat ze mijn vriendin is, doet ze een oprechte poging bij me te blijven.

En ik vervolg: “ maar dan de euforie, juist wanneer je dat loslaat, de paradijselijke plek die je vind en wanneer je wakker word, je uit je raam kijkt en de zee als een gladde blauwe spiegel voor je ziet.”

Ik laat maar achterwege dat je die blauwe spiegel onder! je ziet, dat die zee af en toe onstuimig tegen de rotsen slaat en dat ik in mijn eigen warme camper bed toch regelmatig het weerbericht check wanneer ik wakker wordt van een camper die schudt totdat ik erachter kom dat het hond Bruno is die zich op zijn kussen omdraait.

Ik hou haar vast wanneer ik vertel dat ik me rond liet rijden in Cartagena en 25 km ten zuiden van Alicante in een natuurparadijs de sinaasappels van de bomen kon plukken, en dat ik op het strand een heel boek heb uitgelezen en daarna een heerlijke lunch op het strand genoot.

Daar besloot ik terug te keren omdat ik er ook weer hevig verlangde om mijn handen in de cement ton te roeren, dingen te creëren!

Caroline is nu een en al oor. Ik hoor het fluiten van haar keteltje op het fornuis.

“Zet jij nog door-drup-koffie”, vraag ik. Aan het gerommel met vaatwerk ruik ik de damp van de eerste koffiedruppels.

“Het grappige is”, vervolg ik, “dat op het moment dat je besluit terug te gaan de reis eigenlijk pas begint. Ik werd overmoedig. Ik propte mijn camper gewoon op een plek waarvan ik dacht: hier voor één nacht! En dat waren de mooiste plekken. De geuren van de pijnbomen, de wilde thym waar je op trapt, de milde temperatuur die je de hele dag en nacht omringt, de margrieten, de bloemen die overal bloeien. Toen was er natuurlijk weer die twijfel. Wil ik nu wel echt terug? Verleiding neemt de leegte van het los gelatene in. Toen zag ik huizen te koop op plekken waar je alleen van kunt dromen.”

Caroline zwijgt aanmoedigend.

“En?”

“Nee natuurlijk niet”, toeter ik in haar oor.

Mijn moeder zei altijd: “bezit van de zaak is het einde van het vermaak.””

Ik hoor aan de andere kant van de lijn het scheuren van een verpakking.

“Nou Dop, je hebt weer heel wat meegemaakt, hoor ik. Fijn dat je weer thuis bent!”

Anne Marie Doppegieter