OP REIS MET CORONA

Een tiental jaren geleden werd mij onverwacht de hand gelezen door een shabby uitziende man bij de Trevi fonteinen in Rome. Een van de zaken die hij ‘zag’ was dat ik veel zou reizen. Het was toen 2010.

Inmiddels heb ik er sindsdien inderdaad heel wat kilometers opzitten en juist nu, nu ik een vaste verblijf, ja je leest het goed, -verblijfplaats zoek, ben ik weerom opgejaagd.

 Twee maanden zit ik al op de paradijselijke plek, die onophoudelijk uitkijkt over zee & ’s Heeren wegen; althans dat is wat zicht op zee met me doet. Ik leid er een monniken bestaan: opstaan in een huis dat altijd 20 graden is, openen van de luiken (desnoods in m’n blootje, niemand die het ziet), water koken voor thee. Dan speel ik een klein wedstrijdje met de waterkoker en de afwas van de laatste avond; meestal ben ik sneller klaar dan dat het water kookt! Ik wandel met de hond in het achtergelegen bos, soms loop ik door naar Pedona, om in de bar een cappuccino te drinken, die overigens niet eens zo lekker is. Daarna schrijf ik verhalen over mijn Franse jaren, drink koffie en lunch, maak een praatje met een van de huursters uit de andere twee appartement en trakteer me ’s avonds op een netflix film. Wijn vind ik even niet lekker genoeg en daarom houd ik het bij sparkling water. Heerlijk met een citroentje uit de boom die voor mijn neus staat.

Wat is hier mis? Niks! Behalve dan dat dit leven me over twintig jaar zeer aantrekkelijk lijkt.  

Ik heb de zee in de zoekopdracht maar even laten varen en mijn aandacht naar het platteland verlegd. Ondertussen kwam ik in contact met jongelui, via mijn zoon, die een eco village willen beginnen en veel land zoeken. Er zijn gesprekken gaande waarin ik een rol zou kunnen spelen. Dan is misschien nog “Tiziano” en ik heb de euvele moed gehad om aan een “makelaar” te vertellen dat ik een groot landgoed met veel m2 gebouwen voor niks wil hebben en dat ik daar een plan voor heb. De laatste vroeg notabene (Italiaans woord!) waar ik dat zoek.

Een flink aantal opties in de trant van: in het wild geschoten, altijd raak. Ook verwarrend, en weinig focus. Daar kwam nog bij dat na een heerlijk nachtje in castello di Valenzano, Poppi, bij Arezzo (ik was de enige gast en voor €67 had ik een prachtkamer met ontbijt en een plate-service) ik de volgende dag twee objecten bezocht. De eerste was een landgoed 12 ha met huis en stallen. Het Duitse meisje heeft het geërfd van haar vader, die in de jaren ’80 met wilde plannen, je raadt het al, een ecovillage wilde stichten. Zonder plan, overigens. Iedereen liep weg, ook zijn vrouw met dochtertje. De man, superintelligent, een workaholic bleef achter met zijn schapen. 10 jaar geleden werd het hem te veel, 6 jaar geleden overleed hij en de dochter heeft inmiddels een gezin en een goed betaalde baan in: Duitsland. Ze betaalt jaarlijks €1000 euro voor het hebben van het geërfde goed, zonder dat ze er ooit een nacht heeft geslapen! Het huis waarin de man woonde heeft meer van een zwijnenstal en het land is totaal overwoekerd. Een prachtkans voor…jongeren, zou ik zeggen.

Het volgende object dat ik bezocht heeft alles: twee aparte huizen, leuke bouwstijl, een overdekte plaats met arcades, mooi uitzicht, eerste koffie op slechts één kilometer, in ieder pand een badkamer! Er horen nog wat werkzaamheden bij, juist leuk! Ik wreef al in mijn gladde schone handjes. Ik kreeg het zelfs Spaans benauwd. Zoeken is leuker dan vinden! Mijn hele leven, hier vastpinnen? Echt, ik was een dag helemaal van de kaart.

En nu komt ie: Italië kent geen klus cultuur! De bouwregels zijn wazig en vooral gecompliceerd. Het verplaatsen van een badkamer wandje, zelfs het verplaatsten van een bad, een aanrecht, je kunt niet om de de geometra heen: een man die niets anders doet dan meten en doorspelen aan de overheid. Vervolgens een vergunning en dan de werkmannen…

Er zijn opvallend weinig Gamma’s of equivalenten te vinden. Laatst vond ik er een! Ik moest me door emmers verf, penselen, potten, pannen, wc-kleedjes en zeephouders heen werken om uiteindelijk bij drie wc potten, je leest het goed, en één douchebak aan te komen. Ik had het al kunnen weten, maar je kent me!

‘Meneer, ik ben geen Italiaanse, mag ik u wat vragen?

De medewerker is zeer service gericht en altijd klaar voor een praatje.

‘Mag ik zelf een wc-pot vervangen?

Hij knikt bevestigend, en iedere Italiaan weet dat “mag ik vervangen”, niet te letterlijk genomen moet worden.

‘Mag ik een bad vervangen?’

‘Ja?’

“Mag ik het bad op een andere plaats zetten?’

De medewerker wordt uitgedaagd. Moeilijke vraag. Na even nadenken is het antwoord “nee”

‘Waarom niet,’ vraag ik.

Hij antwoord dat dat te gecompliceerd is, met afvoer en zo.

Ik knik en vertel hem dat ik die complicaties overzie. Hij blijft bij zijn standpunt dat een professional dat moet doen. De man denkt natuurlijk nog steeds dat ik een klusser in dienst heb. Wanneer ik zeg dat ik de klus zelf zal doen, deinst hij achteruit. Ik vertel hem, en ik hou mijn handen in de lucht, dat deze twee handen al vier badkamers hebben geïnstalleerd. Als door een wesp gestoken draait de medewerker zich om en vlucht weg. Het is een grappig verhaal, maar een vreselijke realiteit. Ik weet niet of ik bekend wil worden als de eerste klussende vrouw in Italië.

In al deze overwegingen rukt ineens het Coronavirus op. De gevolgen kunnen desastreus worden. En dan bedoel ik niet de gezondheid, dat zal wel mee vallen (zie de 1,5 miljoen verkeersdoden per jaar maar eens te evenaren) maar de paniek, de gigantische terugloop van evenementen en toerisme. Ook ik ben even uitgeweken naar mijn 6 huizen tellende gehucht in Frankrijk (waar ik overigens als melaatse welkom werd geheten).

Hier is het koud, ik stook het huis de hele dag met houtvuren…wel knus. Tsjonge!