SARDINIE NATUURLIJK MOOI

Sardinie is te mooi om waar te zijn.

Ik doe een magere poging deze groteske aardbeweging te beschrijven: voor mij doemen reusachtige rotspartijen op (nieuw Zeeland) die opgetild worden door groene weilanden waar schapen of koeien grazen (Zwitserland). Wanneer ik door, over en langs de rotssplijtsels rijd (Great Canyon) kan ik ternauwernood genieten omdat een vergissing me driehonderd meter omlaag zal doen storten (Noorwegen). Ik rijd van het ene Parco Nazionale naar het volgende. Wat mij betreft is het hele eiland één groot parco. Niet veel kleiner dan België (11,4 miljoen inwoners) verbaast Sardinië me toch met maar liefst 1,4 miljoen. Ik zie nauwelijks mensen. Ze zijn er wel hoor!  In Orosei, een klein stadje, wriemelt het gezellig. Ik sta op paradijselijke plekken aan de costa Narangia en ik noem ze maar even voor het geval je je geen raad weet komende zomer: Cala Liberotto, lungomare di Sa Curcurica, Oltremare Orosei. De eerste is een “alleen op de wereld “plek, ook in de zomer denk ik en de tweede is zelfs vandaag nog leuk omdat het op loopafstand van Orosei is en nog redelijk wat Sardijnen op de been brengt, die, net als alle Italianen, dol zijn op wandelen en frisse neuzen. Ik ontmoet er Giovanni, parkbeheerder, een knappe vijftiger. Er blijkt geen kruid tegen hem opgewassen want hij is nog steeds vrijgezel, vertelt hij me blij. Hij wijst me de strandtong, 200 meter links van de strandtentjes (het zijn er maar vier) waar hij, naar zijn zeggen ‘s zomers zijn parasol opsteekt. ‘Ik zit er altijd alleen,’ verzekert hij me. 'En dit is,' vervolgt hij,'de mooiste tijd van het jaar. De zee is op zijn blauwst, de natuur op zijn mooist.'

De volgende dag heb ik een autorevisie dag bij de gebroeders Mula in Orosei. De reserveband, die nog de maat heeft van mijn vorige banden en iets groter is dan mijn vier nieuwe, onlangs in Frankrijk geplaatste, banden, is de titel “reserve” onwaardig. Het zou me een hobbelshow gegeven hebben! Lekker in het warme zonnetje wordt er gewisseld en vervolgens rijdt Liesje een deur verder om echt koelwater toegediend te krijgen. In de tussentijd loop ik door Orosei, ach ja, klein schattig een Albergo diffuso, hetgeen betekent dat het een hotel betreft met kamers in oude huizen, helemaal verbouwd naar moderne wensen. Bedacht en uitgevoerd, vooral om de kleine leeglopende stadjes een nieuw leven te geven.

Er loopt al ruim een uur een klein wezentje in voortdurend gebukte houding op het strandje. Eerst denk ik aan een schoolgaand kind maar wanneer ik naderbij kom stelt ze zich voor als Santa. Nou die ouders hadden wel lef. Santa zoekt kokkeltjes en is heel klein: ik toren met gemak met 1.65 boven haar uit. Dit hobbitvrouwtje is de ideale persoon voor de lezersvraag van Marian: waar dienen Nuraghi toe?  Nuraghi zijn kegelronde stenen hutjes, net als de Trulli in Puglia. Santa geeft me zonder nadenken het antwoord alsof ze er zelf in woont. Het zijn, waren woonhuizen voor families en aangezien er nogal wat gevechten tussen families plaatsvonden waren de gebouwtjes rond om steviger te zijn. Er staat vaak nog een klein nuraghetje naast, voegt ze met een smakelijke glimlach toe: dat was de keuken!

Meneer Mula is klaar en we kletsen wat. Als dank voor de conversatie krijg ik een eigen gebrouwen  flesje Mirto likeur mee. Hij knipt een takje van de struik en bindt dat met het elastiekje, dat hij al in zijn handen houdt, decoratief om het flesje. Op advies rijd ik naar Santa Maria Navarrese. Ook daar een sprookjes strand met pijnbomen, zand en rots. Verder lijkt het bijna uitgestorven. Niettemin raadpleeg ik als een bezetene de verkoopsites: Idealista.it; casa.it;  de rommelige subito.it en italiacasa.nl om te zien of het Sardinië gaat worden. Nope! Hoe jammer. Ik steven af op Cagliari om in te schepen naar Palermo. Daar zal morgen een verrassing binnenvliegen: André! Hoe leuk!