TERUG IN TOSCANE

Ik ben de grens van Toscane nog niet gepasseerd of het begint al te kriebelen. Ik benut alle mogelijkheden om zoveel mogelijk te zien en dus steven ik af op Pitigliano, in 2019 uitgeroepen tot de leukste Borgo van Italie. Het is inderdaad een schatje, fotogeniek, en vanwege de publiciteit zijn er veel ambachten neergestreken. Ik zie zomaar een tableau vivant bij de slager die op de marmeren plaat zijn in repen gesneden wild zwijn heeft achter gelaten voor de pranzo.

Op naar Scansano waar ik een afspraak heb met een makelaar. De vriendelijke Antonio laat me, zonder al te veel makelaarsgedoe, het pand zien dat 265m² meet en duidelijk bewoond is geweest door een Engelse dame. Er zijn op de bovenste verdieping vier B&B-achtige hokjes en een gezamenlijke illegale badkamer. Kwestie van je gasten flink dronken voeren, een hok induwen en slapen maar. Op de middelste verdieping is niets gezelligs te verzinnen behalve een prachtig uitzicht. Het kookfornuis staat schuin in de woonkeuken alsof het van de matig presterende kokkin wil weglopen. De benedenverdieping is spectaculair omgebouwd tot een taveerne als in een cave waar het vocht gezellig je wijnglazen in drupt. Nooit een leeg glas! De houten vloer, goedbedoeld tegen optrekkende koude is zelf bol getrokken.

Antonio heeft nog een huis. Een snel telefoontje met de eigenaar en we kunnen terecht. Direct bij ontvangst is er een belangwekkende mededeling: de buizen voor de verwarming zijn al getrokken door het gehele gebouw! ‘Wauw,’ zeg ik. ‘En de radiatoren en de installatie?’. Die nog niet, krijg ik te horen. Er wordt nog eens benadrukt dat het buizenstelsel er al is. Nou, ik wacht het af! Het huis meet 180m² verdeeld over twee verdiepingen met spectaculair zicht op een olijfgaard. Het zijn twee appartementen waarvan er een nog ingevuld kan worden, heel prettig want dat kan ik naar eigen wens doen. Het is een echt Toscaans huis met kastanje houten balken en rode cotto vloeren; de indeling is prima, ik voel me er al thuis. Iets kleiner dan gedacht, maar het heeft “potentie”. Smerig woord eigenlijk. Vermakelijk: een ruimte die maar 2.40m hoog is mag je in Italië niet verhuren. De eigenaar is geometra geweest en die kan het weten. ‘Wat kan je er dan mee, of moet de ruimte op slot in afwachting tot het hele huis 20cm opgetild wordt,’ vraag ik geamuseerd. ‘Je kunt het taverna noemen, maar geen woon- of slaapruimte,’ zegt hij. Niettemin, ik ben echt enthousiast over het huis en laat me vertellen dat de (wereld) beroemde ( ik kende hem nog niet!)  “Morellino di Scansano” wijn hier zijn voeten in aarde heeft, vele thermale baden in de buurt zijn, de lucht heel schoon is en niet onbelangrijk: Richard Gere een Boeddha retreat in de buurt heeft (kan ik altijd nog de afwas doen).

Bij het afscheid vraag ik, als een inspector Colombo nog even naar die verwarmingsbuizen. Oh ja! We lopen naar een klein schuurtje en daar schieten zowaar 6 metalen buizen, in rood kunststof verpakt, de grond uit. Ik bekijk ze met bewondering. Dan kijk ik de geometra aan en vraag hem: ‘waar gaan deze buizen naartoe?’ De man kijkt mij geschrokken aan. Deze vraag had hij duidelijk niet verwacht en zeker niet van een vrouw. ‘Ik weet het eigenlijk niet,’ zegt hij verbouwereerd. Wel een eerlijk antwoord, vind ik. Het pand is nog veel te duur. De vier hectare olijfbomen hoef ik niet (zie maar eens een plukker te vinden), ik koop mijn olie wel bij de azienda! Geen dubbel glas, geen verwarming, geen geïsoleerd dak (hij zegt van wel, maar na die buizen kwestie…). Rustig laten bezinken.

Vandaag een feestelijke lunch bij Porto Ercole op het strand. Trix was er helaas niet, die ligt namelijk naast mijn echtgenoot (met haar boot). Vervolgens ben ik doorgereden, aria’s zingend door prachtige heuvels en landschappen. Toscane is echt heel heel erg mooi. Sta nu weerom op 222 m hoogte in de oude borgo Scarlino, niet ver van Follonica. Het dorpje loopt leeg, vertelt een oude man me. Niettemin wordt ook hier de kerst weer opgetuigd. Het is avond en het is nog 12 graden.