WACHTEN

Op het strand in Pedaso overdenk ik mijn leven. Ik ben al weer een aantal nachten in mijn “Liesje” en ik ontdek dat het er niet toe doet of je nu groot of klein moet wonen om een ‘thuisgevoel’ te hebben.

Nu moet ik natuurlijk direct één opmerking toevoegen: dit verblijf op de rijdende 12m2 is mijn keuze! Er zijn mensen die die keuze niet hebben!

Niettemin de deductie naar 12m2 betekent ook een sprong naar de essentie van het bestaan; mijn bestaan. Het lijkt me heilzaam. Ik kan me niet verschuilen achter ‘het kan niet, heb geen geld, heb geen tijd, verplichtingen gaan voor of gezondheid heeft me in zijn greep.’ Niets van dit alles! Pure vrijheid waar menigeen naar snakt, op hoopt en meestal niet bereikt.

En wat bedenkt dat  Doppegietermens? Ik bedenk me, terwijl de golven ritmisch op het strand aanrollen, de hond in de zee als een zeekoe neer zijgt, de rustgevende geur van pijnbomen me in deze levensbeschouwelijke stand zet, ik bedenkt me dat ik heel veel leuke dingen heb gedaan in mijn leven. Ik heb tijdens de 26 jaar dat ik antieke meubels restaureerde drie kinderen tot mooie mensen opgevoed, ruimtes ontworpen als toevoeging van bestaande huizen, huwelijken van familieleden opgefleurd met leuke teksten en zang aangemoedigd door mijn ex-genoot, benefietmusicals georganiseerd, cursusweken georganiseerd, zo goed als zelf een Frans huis verbouwd (en het als enige in die regio met winst kunnen verkopen). Ik heb een 29 jaar oude camper gekocht en er vertrouwen in dat ze me brengt waar ik zal moeten zijn, een man die me liefheeft, zelfs in mijn afwezigheid. En toch lijkt het wel alsof dit allemaal niets te betekenen heeft en tot geen verhouding staat tot wat ik nog ga ondernemen. Laat ik duidelijk zijn, megalomaan duidelijk: ik denk dat ik nog iets heel groots ga verrichten. Ik weet het, de psycholoog zou me vrolijk de deur wijzen: “mevrouw, u heeft duidelijk zin in het leven, met deze houding wordt u een fitte 90- tiger”.

Dit is nu juist het leuke en het dramatische van het leven; zelfs als je een keuze lijkt te hebben, wordt de route of je “destin” toch bepaald door toevalligheden. En omgekeerd, wanneer je bestemming zich lijkt aan te dienen is het reuze zwaar het committment te maken omdat daarmee de pas naar het zalige avontuurlijke afgesneden wordt.

Ik sta inmiddels in Gulianuova, Abruzzen, op een (gratis) camper parkeerplaats. Naast me komen drie campers staan. Er springen, met veel kabaal, goed gevoede donkergebronsde families uit. Barbeque's worden opgesteld. Binnen no time vertrekken er twee campers uit het duurdere segment. Een van de donkergebronsde te kinderen valt lelijk op het grind en loopt al een tijdje rond met twee bloedende knieën. Ik overhandig 2 prachtige groene Ikea pleisters (zijn hele goede) en stel me voor. “Anna Maria”. We zijn buren!

Aan mijn andere zijde staat een echtpaar, Dora en Romolo uit Polen. Ze wonen en werken al 20 jaar in Italië maar het appartement waarin ze woonden kon niet van het magere pensioen dat ze nu hebben, betaald worden. Ze wonen nu al anderhalf jaar in een caravan. Wanneer ik er naar vraag vertellen ze me dat ze in de winter drie maanden in een pension van de gemeente mogen wonen. Hun vervoer bestaat uit 2 fietsen en een hele zwik reservewielen. 's nachts zie ik Romolo met een grote doorzichtige plastic emmer, waarin iets "klotst", de bosjes in verdwijnen. Ook zij wachten op iets groots: op een woning van de gemeente.

In een frisse stortbui pak ik mijn biezen. ik wens Dora en Romolo een spoedig appartement en zwaai naar de donkergebronsde families. er zwaaien 12, deels getatoueerde, armen driftig terug. Zou reizen verslavend kunnen zijn?